مدح و ولادت پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و امام صادق علیه‌السلام
طاق کسری روز میلاد تو بی‌طاقت شده جانِ ایوانش پر از بی‌تابی و حیرت شده آسمان خود را به خاکِ پای تو انداخته محض پابوسَت دو عالم با ادب دعوت شده ماه، رؤیت کرده رویَت را گریبان چاک کرد لحظهٔ شقّ القـمر زیباتـرین ساعت شده یامحـمد گفت، عبدالله جـانـش تـازه شد شد أباالأحمد از امشب صاحبِ عزّت شده آب و نـانـش از پَرِ قـنـداقـهٔ تو می‌رسد زندگیِ آمنه پُـر رزق و با بـرکـت شده آمدی تا کینه را ویران کنی بعد از غرور تا جهالت جایِ دخترها شود زنده به گور آمدی تا کـعـبـه و قـبـلـه‌نـما معـنـا شود تا که حجِ واجب و سعی و صفا معنا شود از ازل تنها دلیلِ خلقتَت این بود و بس تا عـلی تنها شـهـنـشـاه ولا مـعـنا شـود آمدی تا قـلـعـهٔ خـیـبر بدون «در» شود دستِ حیدر رو شود! شیرخدا معنا شود با تو بالا رفت دستانِ ولایت در غـدیر آمدی تا مرتضی مـولایِ ما معـنا شود شد علی تفسیرِ بر حقّ وصیّ المصطفی مثل قرآن است و باید بی خطا معنا شود با خودت خورشید آوردی و والا منسبی قـل هـوالله أحـد بـر خـانـدانت یـا نـبـی هـفـدهِ مـاهِ ربـیـعُ الأول و عـاشـق شدم عاشقِ شمسِ جمالِ حضرتِ صادق شدم خلق کرد از خاک پاکش این دلِ دیوانه را عاشقم کرد و به سائل بودنش لایق شدم در خیالاتم به دورش گشتم و مثل هشام با رئیـس ِمـذهـبم هـمـسـایهٔ سـابق شدم خوانْد توحید مفضلّ را و من با اشتیاق محو ذات کردگار و قـدرتِ خالـق شدم در کلاس درس او همراه جابر بی خبر بارها حاضر شدم تا عاشقی حاذق شدم چشم هایم را به دور از شرّ شیطان ساختم تا که باشم زینتش، سر را به زیر انداختم! |